
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ - ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΚΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Προς τους Επισκόπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας:
Δεν περιμένω πραγματικά να "ακουστώ" όταν γράφω αυτό. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα διαβαστεί καν. Ωστόσο, εξακολουθώ να αισθάνομαι ότι υπάρχει κάποια αξία στο να το βγάλω προς τα έξω.
Ήξερα ότι είμαι γκέι περισσότερο καιρό από όσο ήξερα τι είναι το σεξ, περισσότερο καιρό από όσο καταλάβαινα τι ήταν αυτή η "διαφορά" που πάντα ένιωθα. Μέχρι τα 11 μου, όμως, ήξερα τι σήμαινε.
Σήμαινε ότι ο Θεός με μισούσε και ότι θα ήμουν πάντα μόνος και δεν θα είχα ποτέ σημασία για κανέναν.
Το κουβαλούσα αυτό στην εφηβεία, με ντροπή, φόβο και απελπισμένη λαχτάρα. Γύρω στα 13 πέρασα ώρες μια νύχτα παρακαλώντας τον Θεό να με σκοτώσει. Σπάνια έχω κλάψει τόσο δυνατά και τόσο βαθιά. Καθώς έπεφτα σε εξαντλημένο ύπνο προσευχόμουν: "Σκότωσέ με ή άλλαξέ με. Δεν το αντέχω αυτό".
Ξύπνησα αναλλοίωτος. Ποτέ δεν είχα υπάρξει πιο ειλικρινής σε μια προσευχή, οπότε σκέφτηκα ότι, ίσως, δεν με μισεί τόσο πολύ.
Το μήνυμα ότι με μισούσε, όμως, συνέχισε να έρχεται. Στεκόμουν στην παγωμένη βροχή ελπίζοντας σε πνευμονία και θάνατο όταν ήμουν 12 και 13 ετών. Μια ακίνητη, μικρή φωνή προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά η οικογένεια, η κοινωνία και η Εκκλησία (Προτεσταντική, τότε) μου έλεγαν ότι δεν ήμουν σχεδόν άνθρωπος. Ωστόσο, ήξερα ότι δεν είχα καμία σχέση με αυτό που περιέγραφαν τους ομοφυλόφιλους.
Αφού ο Θεός δεν θα με σκότωνε, προσπάθησα να το κάνω μόνος μου, και παραλίγο να το πετύχω στα 16 μου. Δεν το είχα μέσα μου (προφανώς ακόμα δεν το έχω) να εγκαταλείψω τον Θεό, όπως είδα τόσους πολλούς να κάνουν. Με τα χρόνια, χάρη στην αγάπη καλών χριστιανών (και μη χριστιανών - για την ακρίβεια, περισσότερων από αυτούς), έφτιαξα μια μορφή αυτοεκτίμησης που με έβγαζε από τη μέρα. Λαχταρούσα μια βαθύτερη σχέση με έναν Θεό που φοβόμουν και εξακολουθούσα να πιστεύω κατά το ήμισυ ότι με μισούσε. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό συνέβαινε επειδή η ήρεμη, μικρή φωνή ήταν πάντα εκεί και μου έλεγε: "Δεν είμαι Αυτός που είμαι".
Προσπάθησα να βρω μια κοινότητα πίστης όπου η σχέση μου με τον Θεό δεν θα υπονομευόταν. Αναπόφευκτα η έμφαση κατέληγε στη σεξουαλικότητά μου - λες και ο μοναδικός παράγοντας για τη σωτηρία μου ήταν με ποιον έκανα σεξ (ή ήθελα να κάνω σεξ).
Μια ακόμη απόπειρα αυτοκτονίας και αρκετά χρόνια αργότερα, σε μια από τις μοναδικές φορές που ένιωσα να με οδηγεί ο Θεός, βρέθηκα σε μια ορθόδοξη εκκλησία. Δεν είναι υποτιμητικό να πω ότι ένιωσα σαν να είχα επιστρέψει επιτέλους στο σπίτι μου. Είμαι πιο τυχερός από πολλούς ομοφυλόφιλους Ορθόδοξους. Σπάνια έχω βιώσει την εχθρότητα που αναφέρουν πολλοί. Είναι αλήθεια ότι σχεδόν ολόκληρο το εκκλησίασμα της πρώτης μου εκκλησίας αποστασιοποιήθηκε από μένα όταν το κατάλαβαν, αλλά είχα τα Ιερά Μυστήρια και αυτό ήταν αρκετό. Όταν μετακόμισα σε άλλη πολιτεία δεν προσπάθησα καν να ενσωματωθώ στην εκκλησία. Λάτρευα και έφυγα. Ήταν μοναχικό, αλλά ήταν κάτι.
Άκουσα την Εκκλησία να λέει ότι η αγάπη που είχα για τον (πρώην πλέον) σύντροφό μου επί 22 χρόνια δεν ήταν τίποτα περισσότερο από λαγνεία. Όποιος πιστεύει ότι η λαγνεία θα κρατήσει μια σχέση μαζί για 22 χρόνια, δεν έχει υπάρξει ποτέ σε σχέση.
Μου έχουν πει ότι δεν υπάρχω, επειδή δεν υπάρχουν γκέι άνθρωποι. Έχω ακούσει ότι είμαι κίνδυνος για τα παιδιά, για τις οικογένειες, για την κοινωνία γενικότερα. Έχω ακούσει ότι είμαι ασθένεια για την Εκκλησία (όχι απευθείας από τους ιερείς μου, αλλά από την ευρύτερη Εκκλησία).
Αυτό έχει κλονίσει την πίστη μου, περισσότερο στην Εκκλησία παρά στον Θεό. Φαίνεται ότι δεν μπορώ να Τον κλονίσω. Αλλά όταν η Εκκλησία λέει πράγματα που ξέρω απόλυτα ότι δεν είναι αλήθεια, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ τι άλλο έχουν κάνει λάθος. Όταν η θεολογία είναι πιο σημαντική από το να υποφέρουν οι άνθρωποι, η καρδιά μου απομακρύνεται.
Σε όλη μου τη ζωή μου έλεγαν: "Ο Θεός σ' αγαπάει, αλλά....". Αυτό αφήνει ένα μόνιμο σημάδι, μπορώ να σας πω. Δεν ξέρω αν θα πιστέψω ποτέ, αν θα πιστέψω πραγματικά, με τρόπο που θα αλλάξει τη ζωή μου, ότι ο Θεός με αγαπάει. Ούτε καν η χαρά που νιώθω όταν λαμβάνω τα Ιερά Μυστήρια δεν αποτελεί ανάχωμα σε αυτό.
Γι' αυτό και συμβιβάστηκα με αυτό: Γνωρίζω υπέροχους Χριστιανούς που μου λένε ότι ο Θεός με αγαπάει και που λένε υπέροχες σκέψεις γι' Αυτόν. Είναι σαν κάποιος με τον οποίο μοιράζομαι πολλούς κοινούς φίλους, αλλά κατά κάποιο τρόπο δεν έχω συναντηθεί ποτέ. Σέβομαι και αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους και, το κυριότερο, τους εμπιστεύομαι.
Έτσι προσποιούμαι ότι ο Θεός με αγαπάει και συμπεριφέρομαι σαν να με αγαπάει.
Δεν ξέρω γιατί σας το λέω αυτό, εκτός από το ότι εύχομαι να σκεφτόσασταν τι κάνουν οι πράξεις και οι αδράνειές σας. Στην περίπτωσή μου, υπονομεύουν το κύρος της Εκκλησίας. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση πολλών ετεροφυλόφιλων χριστιανών που γνωρίζω. Αν η Εκκλησία κηρύττει κάτι που είναι αποδεδειγμένα αναληθές και αντιδρά με θυμό και περιφρόνηση όταν προσπαθούμε να μοιραστούμε τους εαυτούς μας, όταν δεν ακούει, όταν νοιάζεται περισσότερο για τη θεολογία της παρά για εμάς, είναι σαν να σου πετάνε μια πέτρα αντί για σωσίβιο όταν πνίγεσαι.
Και εμείς πνιγόμαστε. Δεν μπορώ να κάνω τον Χριστιανισμό μόνος μου. Προσπάθησα.
Βοήθησέ με να μείνω.
Μετάφραση: Ομάδα Facebook ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ
ΠΗΓΗ : https://orthodoxyindialogue.com/2019/06/29/a-virtual-listening-tour-at-age-13-i-begged-god-to-kill-me
ΠΗΓΗ : https://orthodoxyindialogue.com/2019/06/29/a-virtual-listening-tour-at-age-13-i-begged-god-to-kill-me